Dorastające osobniki, pod koniec pierwszego lub w drugim roku życia, opuszczają swoje grupy rodzinne (niektóre mogą pozostać dłużej bądź na stałe (Jędrzejewski i in. 2001), w poszukiwaniu partnera i nowych terenów.Wczesna wiosna i jesień to pory roku, kiedy to zjawisko jest najbardziej nasilone. Stopień dyspersji osobników sięga maksimum gdy największa jest konkurencja pokarmowa i socjalna, uważa się bowiem , że stres pokarmowy jest czynnikiem leżącym u podstaw dyspersji, podczas gdy konkurencja socjalna jest w dużej mierze funkcją obfitości pokarmu (Mech i Boitani 2003a).Zasięg dyspersji waha się od kilku do kilkudziesięciu, a nawet kilkuset km, dane wskazują, ze im młodsze osobniki tym dalej wędrują.Z reguły to samce podejmują dłuższe skokowe dyspersje. Migrujące osobniki muszą osiągnąć trzy cele : zdobyć partnera rozrodczego, zabezpieczyć bazę pokarmową i ustanowić swoje terytorium.Podczas dyspersji samotne wilki narażone są na ryzyko głodu, choroby, śmierci z powodu agresji ze strony innych wilków, gdy wkroczą na ich terytorium, wypadkami komunikacyjnymi, agresji ze strony ludzi, bo zdarza się, że taki wędrujący wilk znajdzie się mimo unikania ludzi w zasięgu ludzkiego wzroku .Niestety ścisła zabudowa, często w sąsiedztwie lasów, coraz gęstsza sieć dróg , autostrad zwiększa ryzyko śmierci lub urazu podczas wędrówki .Dalekie wędrówki mogą stać się początkiem nowej populacji , przykładem może być populacja wilków w Szwecji i Norwegii , którą zapoczątkowały wilki z Rosji i Finlandii, które przebyły ponad 1000 km , by tam osiąść.Ostatnim głośnym przykładem dyspersji jest wilk Gustav, który podczas wędrówki z Niemiec przebył aż 10tys.km w 1.5 roku, pokonał 27 autostrad, setki dróg krajowych i dwie rzeki i w końcu znalazł partnerkę w Polsce .